รักหวานๆของฉันกับเธอ :D

เนื้อเรื่อง

“ร้าน Love Café ยินดีต้อนรับค่ะ ^_^”

ฉันกล่าวทักทายลูกค้าที่เดินเข้ามาด้านใน ร้าน‘Love Café’ เป็นร้านคอฟฟี่ช๊อฟของแม่ฉันเอง ^.^ ร้านก็ไม่ได้ใหญ่โตมากมายแต่ก็ถือว่ากิจการก็ดำเนินไปได้ด้วยดีแหละ แล้ววันนี้...ก็เหมือนเดิมกับทุกวันที่ฉันมาช่วยแม่ทำงานที่ร้านหลังเลิกเรียน

แอบกระซิบนิดนึง วันนี้เป็นวันเกิดของแม่ฉันด้วยหล่ะ ฉันกับพี่ๆในร้านเตรียมทำเค้กเซอร์ไพรส์ไว้แล้วด้วย

แต่ตอนนี้แม่ฉันออกไปธุระอยู่อาจจะกลับมาเกือบๆค่ำนั่นแหละ

ฉันเดินไปทำหน้าที่ต่างๆภายในร้านที่พอจะช่วยเหลือได้ แล้วทุกวันที่มาทำงานที่นี่จะสนุกมากเลยนะ เพราะพนักงานที่ร้านน่ะเป็นกันเองสุดๆส่วนมากก็จะเป็นพี่ๆที่เรียนมหาวิทยาลัยแล้วมาทำงานพาร์ทไทม์หารายได้พิเศษในเวลาว่างนั่นแหละ

“พี่เอ้!ออเดอร์โต๊ะสี่จ้ะ ^^”

ฉันเดินเอาออเดอร์ไปให้พี่เอ้พนักงานคนหนึ่งในร้านที่วุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมของให้ลูกค้าอยู่

“อ้อ~จ้ะๆๆ เออ!เนย ไปรับออเดอร์โต๊ะเจ็ดให้พี่หน่อยได้มั๊ยจ๊ะ พี่ยุ่งมากเลยอ่ะมือจะพันกันแล้วเนี่ย T^T”

“ได้ค่ะ ^_^”

ฉันรับคำก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเจ็ดเพื่อรับออเดอร์

“รับอะไรดีคะ ^_^?”

ฉันว่าพลางมองไปที่ลูกค้าคนนั้นสงสัยจะเป็นเด็กโรงเรียนนานาชาติหล่ะมั้งเนี่ย ถึงไว้ผมรากไทรละก็ทำสีได้ขนาดนี้เนี่ย เงยหน้ามาสั่งซักทีได้มั๊ยเนี่ย ฉันอยากเห็นหน้าใจจะขาดแล้วว่าเป็นยังไง...

“อืมม์...อะ!O_o”

ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะทำหน้าเหมือนตกใจอะไรซักอย่าง  อะไร!ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยอ่ะฉันมีแปดลูกตาหรือว่าสิบหูหรือยังไง

แต่อ๊ะ!อีตานี่มันคนหรือเปล่าเนี่ย >//< ทำไมถึงหน้าใสกิ๊งวิ๊งหล่อเว่อร์ขนาดนี้ ผมรากไทรสีน้ำตาลเข้มประกายแดงนั่นรับกับจมูกโด่งๆกับริมฝีปากบางๆของเขาดีเหลือเกิน ...กรี๊ดๆๆ! หล่อเกินไปแล้ว T//T

“เอ่อ...เอา...โกโก้ปั่นกับบราวนี่...”

“มาเนยมาพี่รับต่อเองเนยไปทำอย่างอื่นก็ได้จ้ะ”

จังหวะนั้นพี่เอ้ก็เดินมารับช่วงต่อพอดี ก็ดีเหมือนกันอยู่ใกล้หมอนี่แล้วโรคหัวใจกำเริบเลิฟ ฉันส่งกระดาษกับปากกาให้พี่เอ้ก่อนจะเดินออกมา ฉันหันไปมองที่ผู้ชายคนนั้นอีกนิดหน่อยก็พบว่าเขาก็มองๆฉันอยู่เหมือนกัน

“เอ้า!นี่ออเดอร์ของโต๊ะเจ็ด ทำให้ด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปทำให้โต๊ะสามก่อน”

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะทำโกโก้ปั่นกับ...เอ๊ะ!ก็ก่อนที่จะเดินออกมาฉันคลับคลายคลับคลาว่าเขาสั่งโก้โก้ปั่นกับบราวนี่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเปลี่ยนเป็นเค้กเนยสดซะล่ะ  ระหว่างนั้นโกโก้ปั่นก็เสร็จพอดีฉันเทใส่แก้วก่อนจะคีบเค้กเนยสดที่อยู่ในตู้กระจกมาใส่จาน แล้วเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะเจ็ด

ฮ้า~แม่ใกล้จะกลับมาจากไปธุระยังเนี่ย รีบเดินไปเอาเค้กจากหลังร้านมาก่อนดีกว่าเรา ฉันรีบเดินไปหยิบเค้กใบเตย(แม่ฉันชอบรสใบเตย^_^)ที่หลังร้านออกมาเพื่อเตรียมไว้แต่ระหว่างที่ฉันกำลังเดินถือเค้กออกมานั้น

ปึก!

ฉันก็เดินชนใครบางคนจน...กรี๊ดดดดดดด!เค้กฉัน!เค้กฉันหล่นจากมือเลย TOT !เละหมดแล้ววววววววว

พังหมดแล้วววววววว

ฉันเงยหน้าไปมองไอคนตัวปัญหาก่อนจะพบว่าเป็นไอผู้ชายโต๊ะเจ็ดน่ะเอง

“นายเดินยังไงของนายเนี่ย ไม่มีตาเหรอไง!?!”

ฉันพูดออกไปด้วยอารมณ์โมโห...โมโหแล้วก็โกรธมากๆเลยด้วย!!

“อะไรของเธอ ฉันก็เดินของฉันดีๆนะก็เธอมัวแต่มองแต่เค้กตอนเดินมันก็ต้องเป็นเธอต่างหากที่ไม่มีตาไว้มองทาง”

ผู้ชายคนนั้นเถียงออกมา  หนอย!อย่านึกว่าหล่อแล้วฉันจะให้อภัยนะยะ >O<

“นายไม่มีสิทธิ์มาเถียงฉันนะ”

“อ้าว!ก็ฉันไม่ผิดนี่หน่า  -,.-”

“นายนั่นแหละผิดไอบ้า! เค้กฉัน T^T เค้กฉัน...ฮือๆๆๆ~”

“อ้าว!จะร้องไห้ซะแล้ว”

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย แล้วมาทำอะไรแถวหลังร้าน”

“ก็รถฉันจอดอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังนี่ ด้านหน้ารถมันจอดเต็มหมดแล้วอ่ะ”

“ฉันอยากตายจริงๆเลย! เค้กฉัน TOT ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย?!”

“จะเสียใจอะไรขนาดนี้เนี่ยเธอก็แค่เค้ก...อืมม์...ดูจากสีก็น่าจะเค้กใบเตยนะ....ใช่ปะ?”

“เออ!ใช่!นอกจากมันเป็นเค้กใบเตยแล้วมันยังเป็นเค้กเซอร์ไพรส์วันเกิดของแม่ฉันด้วย แต่นาย...นายทำมันพังหมดเลย T^T”

“เฮ๊ย!ฉันไม่เกี่ยวซักหน่อย เธอนั่นแหละไม่ระวังเองนะยัยเนยจืด”

“เนยจืดหรอ?!ฉันชื่อเนยหวานโว้ยไม่ใช่เนยจืด!”

“เออๆๆนั่นแหละ”

“แล้วมาเสล่อรู้ชื่อฉันได้ยังไงเนี่ย แต่ช่างมันเถอะ!ตอนนี้ฉันจะทำยังไงดี...ฮือๆๆๆ~”

“ก็หามาใหม่เลย ร้านนี้เค้าก็ขายเค้กไม่ใช่ไง?”

“เออ!รู้แล้ว ก็นี่มันร้านของแม่ฉันนี่ แต่นายรู้มั๊ยว่าอันนั้นมันเป็นเค้กที่ฉันทำเองเพื่อให้แม่ฉันนะ T_T”

“เนย!เค้กอยู่ไหนจ๊ะ แล้ว...อ้าว!”

“พี่เอ้ T^T”

ระหว่างนั้นพี่เอ้ก็เดินออกมาพอดี ฉันรีบวิ่งไปเกาะที่แขนพี่เอ้ทันที

“เค้ก TOT เค้กเละหมดแล้วง่ะพี่เอ้”

“แล้ว...?”

พี่เอ้ใช้สายตาสงสัยไปที่ผู้ชายคนนั้น

“เค้ามาชนเค้กเนย”

“เฮ๊ย!ผมเปล่านะครับพี่ ก็ยัยเนี่ยเอาแต่เดินดูเค้กมาตลอดทางเลย ไอตัวผมที่กำลังจะกลับแล้วต้องเดินไปหลังร้านเพราะรถผมจอดไว้ทางด้านหลังก็เลยมาเจอยัยนี่ชนจังๆเลย”

“เอาไงดีล่ะโทษกันไปก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอกพี่ว่าเรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะให้อะไรแม่เนยแทนเค้กดี”

“ผมว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เค้าก็คงไม่ได้ต้องการอะไรมากมายจากคนเป็นลูกหรอกครับ แค่ยัยเนี่ยทำตัวดีๆผมว่าแม่เค้าก็พอใจแล้วก็ภูมิใจแล้วแหละ”

“ใช่แล้วจ้ะ ^_^”

“แม่ =O=!”

จังหวะที่หมอนั่นพูดจบแม่ฉันก็โผล่ออกมาพอดี แถมยังเห็นดีเห็นงามกับอีตาบ้านี่อีก!

“แม่รู้หมดแล้วว่าเนยกับพี่ๆในร้านเตรียมงานไว้ให้แม่เอาเป็นว่าแม่ขอบใจมากแล้วกัน ส่วน...เค้กเนี่ยแม่ก็ขอบใจที่เนยตั้งใจทำให้แม่แม่รู้ถึงความรักของเนยแล้วหล่ะลูก”

“แม่ TOT”

“ส่วนที่...พ่อหนุ่มคนเนี้ยพูดน่ะถูกต้องที่สุดแม่ไม่ต้องการอะไรจากเนยหรอกนอกจากขอให้เนยทำตัวดีๆ”

“ค่ะแม่”

“จบเรื่องแล้วเนอะ ว่าแต่ผู้ชายคนเนี้ยเค้าเป็นใครล่ะ ^_^?”

“เค้าเป็นคนที่ชนเค้กของเนยค่ะ”

“เฮ๊ย!ก็บอกว่าไม่ใช่ไงยัยนี่”

หมอนั่นรีบเถียงออกมาทันที  ชิ!

“เค้าก็เป็นลูกค้าที่ร้านนี่แหละค่ะแต่บังเอิญมามีเรื่องกับลูกเจ้าของร้านนิดหน่อย ^_^”

พี่เอ้อธิบายแทนฉันออกไป

“ว่าแต่ชื่ออะไรหล่ะเนี่ย?!”

“ผมหรอครับ...ชื่อเพียวครับ ^_^”

นายจะยิ้มทำไมวะ...มันดูหล่อเว่อร์เกิน T//T

“งั้นมีโอกาสก็มาที่นี่อีกแล้วกันนะจ๊ะ”

“ครับ”

พอหมอนั่นรับคำแม่ก็ยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปด้านในร้านกับพี่เอ้ ตรงนี้เลยเหลือแค่ฉันกับ...ไอบ้าเพียว!

“ฉันไม่เชิญนายแล้ว ไม่ต้องมาที่นี่อีกเลยนะ ร้านฉันไม่ต้อนรับนาย!”

“อะไรกันยัยลูกเจ้าของร้าน ไล่ลูกค้านี่มันไม่ใช่นิสัยที่ดีเลยนะยัยเนยจืด”

“ไอบ้าๆๆๆๆฉันไปแล้วดีกว่า....แบร่ๆ :P”

ฉันแลบลิ้นใส่อีตานั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้าน เชอะ!ถึงยังไงก็ขอบคุณนายแล้วกันที่ทำให้ฉันเข้าใจกับแม่ได้

หลังจากวันนั้นไอคุณชายเพียวก็แวะเวียนมาที่ร้าน Love Café ไม่ได้ขาดจนสนิทกับพี่ๆพนักงานในร้านไปจนหมด แล้วสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นทุกวันก็คือฉันกับเขาทะเลาะกันทุกวันอย่างไม่เว้นวันหยุดราชการ

แล้วก็จริงอย่างที่ฉันเข้าใจว่าเพียวเป็นเด็กโรงเรียนอินเตอร์จริงๆนั่นแหละ อยู่เกรดสิบสองเทียบเท่า ม.หกเหมือนฉันเลยบางวันอีตานี่ก็ว่างจัดเกินไปชอบไปรอรับฉันตอนเลิกเรียน แล้วก็สมน้ำหน้าซะเพราะถูกผู้หญิงโรงเรียนฉันแทะโลมทุกครั้งที่ไป

“นี่!เร็วๆหน่อยได้ปะยัยเนยจืด หิวนะเนี่ย”

วันนี้ก็อีกเหมือนกันและเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์อีตาบ้านี่ก็เลยมาก่อกวนฉันแต่เช้าเชียว -_-^

“นายจะรีบมาอะไรแต่เช้าแต่ดึกนักหนายะร้านยังไม่ทันจะจัดดีเลย ป้ายหน้าร้านก็ยังเป็น‘Closes’อยู่เลยน่ะ”

“ก็ฉันเป็นลูกค้าวีไอพีอ่ะ”

ฉันส่ายหน้าอย่างเอือมระอาโดยไมได้สนใจจะทำโกโก้ปั่นกับเค้กเนยสดให้เพียวก่อนจะจัดร้านต่อ ตอนนี้พี่ๆพนักงานในร้านก็เริ่มทยอยกันมาบ้างแล้ว 

พี่เอ้ไปเปลี่ยนป้าย ‘Closes’เป็น‘Open’เรียบร้อยแล้ว ซักพักนึงก็เริ่มมีลูกค้าเข้าร้าน ฉันช่วยงานที่ร้านโดยมีเพียวคอยมองตามตลอด

“จะมองทำไมนักหนา?!”

พอลูกค้าเริ่มว่าง ฉันก็เดินเข้าไปถามเพียวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเจ็ดอีกตามเคย

“อยากกินโกโก้ปั่นกับเค้กเนยสด”

“เออๆๆๆ!โอเค!เดี๋ยวไปเอามาให้”

ฉันเข้าไปจัดแจงเตรียมของให้อีตาคุณชายเพียว พอเรียบร้อยฉันก็เดินออกมาพร้อมกับถาดที่ใส่โกโก้ปั่นกับเค้กเนยสดของโปรดของอีตาบ้าเพียวออกมา คนอะไรก็ไม่รู้กินแบบเดิมอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน-_-^

~กรุ๊งกริ๊ง~

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเป็นสัญญาณที่บอกว่ามีลูกค้าเข้ามาฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองตามสัญชาติญาณ...

“O.O!”

เพล้ง!!

แล้วถาดในมือของฉันก็ล่วงลงสู่พื้นทันที...

ผู้ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในร้าน...

ผู้ชายคนที่อยู่ในความทรงจำของฉัน...

ผู้ชายที่ฉันพยายามลืมอยู่ทุกวี่วัน...

ผู้ชายที่ฉัน...ไม่เคยลืมเขาได้เลย...

“พี่ช่วยเก็บนะ ^_^”

ผู้ชายคนเดิมเดินตรงมาที่ฉันก่อนจะยิ้มให้  รอยยิ้ม...รอยยิ้มแบบนี้ที่ฉันเคยคุ้นเคย...

“ทำไมไม่พูดอะไรกับพี่เลยล่ะเนย?”

พูด...งั้นเหรอ?

“กลับมาทำไม...?”

หากเป็นคำพูดที่เป็นคำถามที่ฉันอยากจะถามมากที่สุดก็หลุดออกไป

“พูดแบบนี้พี่เสียใจนะครับ”

“เนยขอตัวก่อนนะคะ”

ฉันบอกก่อนจะหันตัวเดินเข้าไปในหลังร้าน  อย่างน้อยวันนี้แม่ฉันก็นั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ผู้ชายคนนั้นเขาคงไม่กล้าตามเข้ามาหรอกมั้ง...ไม่สิ...เขาก็ไม่เคยคิดจะตามอยู่แล้ว มีแต่ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายตามเขา...แต่เขาก็ไม่หันกลับมา

ฉันนั่งเงียบๆคนเดียวอยู่ที่หลังร้านพี่ๆในร้านก็ไม่มีใครกล้าเข้ามากวนฉันเพราะคงรู้ว่าฉันอยู่ในอารมณ์ไหนเพราะพนักงานส่วนใหญ่ที่ยังอยู่ที่นี่ก็อยู่มานานพอที่จะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเคยเป็นอะไรกับฉัน...

เขาชื่อ ‘ไนท์’ เป็นรุ่นพี่ฉันสองปีเราคบกันตั้งแต่ฉันอยู่ ม.สี่ ซึ่งตอนนั้นพี่ไนท์อยู่ ม.หก ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปก็เมื่อตอนที่พี่ไนท์ต้องไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย ทั้งๆที่เขาสัญญากับฉันไว้แล้วว่าจะไม่ทิ้งกัน...แต่ก็นั่นสินะ...สัญญามันก็แค่สัญญาเพราะการกระทำของเขาที่หลังจากเรียนต่อที่มาหาวิทยาลัยได้ไม่นานก็เป็นบทพิสูจน์ว่าเขาไม่เคยจริงใจกับฉันเลยเขานอกใจฉันโดยการคบกับผู้หญิงคนอื่นโดยที่ฉันก็ยังโง่ดักดานไม่รู้เรื่องอะไรมีคนมาบอกมาเล่ากับฉันฉันก็ไม่เคยจะเชื่อเพราะไว้ใจเขา แต่สุดท้าย...เขาก็เดินมาบอกเลิกกับฉันเอง ฉันทั้งยื้อ...ทั้งขอร้อง...ว่าอย่าทิ้งฉันไป  แต่เขา...ก็ไม่เคยสนใจ

แล้ววันนี้...วันนี้...เขากลับมาทำไม...กลับมาในวันที่ฉันเริ่มจะทำใจได้แล้วทำไมกัน...!?!

“เนย...กลับบ้านกันเถอะลูก”

แม่เดินเข้ามาเรียกฉันที่หลังร้านทำเอาฉันหลุดจากภวังค์อันเลวร้ายนั่นพอดี

“เก็บร้านกันเสร็จแล้วเหรอคะ?”

“จ้ะ ลูกไปรอหน้าร้านเลยก็ได้”

“ค่ะ”

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกมา อืมม์...ร้านเก็บแล้วจริงๆแฮะ แย่จัง!วันนี้ไม่ได้ช่วยพี่ๆเขาเลย  แต่ป่านนี้...

พี่ไนท์คงกลับไปแล้วหล่ะมั้ง

ฉันเปิดประตูออกไปนอกร้านเสียงกระดิ่งก็ดังอย่างเคย  ฉันยืนพิงกำแพงก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน...

“เนย...”

เฮือก!ใครน่ะ ฉันหันไปมองทางต้นเสียง ก่อนจะพบว่าเป็นเพียวนั่นเอง

“ยังไม่กลับอีกหรือไงนายน่ะ?”

“ผู้ชายคนนั้น...?”

“.....”

“.....”

“...เขาเป็นแฟนเก่าฉันเอง”

“.....”

“ว่าแต่นายถามทำไม?”

“เปล่า...”

“แต่ฉันก็เลิกกับเขาไปเกือบจะสองปีแล้วหล่ะ”

“เพียงแต่สองปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยลืมเขาเลยใช่หรือเปล่า...?”

“.....”

“.....”

“เอ่อ...เจอกันพรุ่งนี้แล้วกันนะ ฉันกลับก่อนแล้วกัน”

“พรุ่งนี้...”

“หืม?”

“ฉันอาจจะไม่มา...”

“ง...งั้นเหรอ?”

“ใช่”

ทำไมใจต้องฉันรู้สึกวูบไหวแปลกๆแบบนี้ด้วยนะ  ก็แค่อีตาบ้าเพียวจะไม่มาเท่านั้นนี่!ฉันควรจะสบายใจสิที่พรุ่งนี้จะไม่ต้องมีคนต่อล้อต่อเถียงด้วยน่ะ

“งั้น...ว่างเมื่อไหร่ก็มาแล้วกัน ฉันไปนะ”

ฉันบอกก่อนจะเดินมาที่รถของแม่ทันที ทำไม...อะไรๆก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปหมดเลยนะ....

เย็นวันนี้ฉันก็มาช่วยที่ร้านตามปกติ  ตอนนี้แม่ไม่อยู่ซะด้วยออกไปซื้อของข้างนอก ...เฮ้อ~ทำไมวันนี้มันเหมือนขาดๆอะไรไปเลยแฮะ

“วันนี้เพียวไม่มาเหรอเนย?”

พี่เอ้ถามฉันขณะที่เรากำลังช่วยกันเก็บโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งออกไปเมื่อกี๊

“ไม่รู้สิพี่เอ้ แต่เห็นเพียวบอกไว้เมื่อวานว่าจะไม่มานะ”

“ว้า~แย่จัง พี่ก็เลยเหงาเลย ไม่มีเสียงทะเลาะของเนยกะเพียวให้ได้ยินเนี่ย >O<”

พี่เอ้บ่นพลางเดินไปเก็บที่โต๊ะอื่น

ฉันก็ไม่อยากจะยอมรับเหมือนกันว่าฉันก็เหงา...ที่เพียวไม่มา

“เนย!”

“เพียว!”

อ่ะ...ไม่ใช่เพียวนี่! T^T

“ใครอ่ะเพียว?”

พี่ไนท์น่ะเอง!!-_-^^

“พี่เอ้!เนยปวดหัวง่ะ ไปอยู่หลังร้านก็แล้วกันนะ”

“จ้ะ!ไปเถอะ พี่ก็ไม่อยากให้เนยอยู่แถวนี้นานๆเหมือนกัน ^_^++”

พี่เอ้บอกก่อนจะยิ้มเย็นๆไปทางพี่ไนท์

แต่จังหวะที่ฉันกำลังจะเดินหนีพี่ไนท์ก็คว้าแขนฉันไว้ซะก่อน

“ปล่อยแขนเนยเหอะพี่ไนท์”

“พี่ไม่ปล่อยหรอกนะ วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

“เนยไม่มีอะไรจะคุย”

“แต่พี่มี”

“เนยไม่อยากฟัง”

ฉันว่าพลางสะบัดแขนออกให้หลุดจาการเกาะกุมของเขาแต่พี่ไนท์จับแขนฉันแน่นมากๆเลย

“เนย...พี่ขอร้อง...”

“วันนั้นเนยก็ขอร้อง...พี่ไนท์ยังไม่สนใจจะฟังเลย”

ฉันว่าพลางสะบัดแขนให้แรงขึ้นอีก อ๊ะ!คนในร้านบางส่วนเริ่มหันมามองแล้วอ่ะ เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่เลย

“เนยขอตัวค่ะ!”
ฉันสะบัดแขนแรงๆอีกครั้งหนึ่งจนหลุดก่อนจะวิ่งเข้าไปที่ด้านหลังร้านหวังว่าพวกพี่เอ้คงจะไม่ยอมให้พี่ไนท์เข้ามาได้นะ

“...เฮ้อ~”

ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แถวๆนั้น พี่ไนท์เขาจะราวีฉันไปอีกนานแค่ไหนกันนะ ฉันไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เลย เพราะถึงแม้ว่าฉันกำลังจะลืมได้ แต่ใจอีกส่วนหนึ่งมันก็ยังไม่ลืม...ฉันกลัวเหลือเกิน

กลัวว่าจะเอาหัวใจตัวเองเข้าไปเจ็บอีกครั้งหนึ่ง...

ที่โรงเรียน

ฉันกับยัยมิว(เพื่อนรักฉันเอง)นั่งคุยกันไปเรื่อยๆขณะที่เป็นช่วงพักระหว่างคาบรออาจารย์เข้ามาสอน ฉันเล่าให้มิวฟังเรื่องพี่ไนท์ไปหมดแล้ว มันหัวเสียเป็นการใหญ่แถมด่าพี่ไนท์ซะเสียชาติเกิดเลย -.,-

“แล้วแกจะคืนดีกับเขาหรือเปล่า?”

“พี่ไนท์ยังไม่ได้พูดซักคำว่าจะมาขอคืนดี”

“อีโง่งงงงงงงง~ฟังจากที่แกเล่าก็รู้แล้วว่ามันกลับมาหาแกทำไม?!”

คืนดี...งั้นเหรอ?

“ไม่รู้สิ ไม่เคยคิด”

“แกอย่าไปคืนดีกับมันนะไอผู้ชายเลวๆแบบนั้นน่ะ ต่อให้แกยังลืมเขาไม่ได้แกก็ต้องทำใจแข็งไว้ ความสัมพันธ์ที่แตกหักไปแล้วน่ะต่อให้พยายามต่อให้ติดแค่ไหนมันก็ไม่มีวันเหมือนเดิมหรอก แกต้องพยายามจำไว้นะว่ามันเคยทำให้แกเฮิร์ตแค่ไหนตอนที่มันทิ้งแกไป แล้วสันดานชั่วๆแบบนั้นก็คงไม่มีวันแก้หายหรอก มีดีแต่หล่อนิดหน่อยถึงปานกลางกับคารมดีมากถึงมากที่สุดเท่านั้นแหละไอฟายเนี่ย -_-^”

“โอเคๆ ฉันจะจำไว้”

ฉันพูดจบพร้อมๆกับที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้องพอดี  เอาหล่ะๆ!ลืมเรื่องส่วนตัวซะ เรียนๆๆๆๆๆๆ~>.<

ตกเย็นเรื่องคำพูดของยัยมิวก็ยังคงดังก้องในโสตประสาทของฉัน ถูกของมันแล้วหล่ะต่อให้พี่ไนท์กลับมาขอคืนดีจริงๆฉันก็ไม่ควรกลับไปคืนดีกับเขา เขาทำอะไรแย่ๆกับฉันไว้ตั้งเยอะ...จำไว้สิยัยเนยหวานเอ๊ย!!

ป้ายร้าน Love Café อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว..เฮ้อ~ไอบ้าเพียวหายไปหัวไปไหนนะตั้งหลายวันแล้วนะเนี่ย >.<

“ขอโกโก้ปั่นกับเค้กเนยสดหน่อยสิยัยเนยจืด”

หา...คำพูดแบบนี้...OoO!!

“เพียว!”

“อื้อ ก็ฉันน่ะสิ ^.^”

“น...นาย!”

“ทำไม...ฉันหล่อขึ้นหรือไง ^_^?”

“ไอบ้า!นายหายไปไหนมาตั้งหลายวัน ไม่เห็นมาที่ร้านเลย หายไปไหนๆๆๆ มาหา!?!”

“ใจเย็นๆหน่อยสิเธอ ทำไม!เธอคิดถึงฉันหรอ ^^?”

“อ่ะ...=O=//ไอบ้า!”

“ไปๆไปเอาโกโก้ปั่นกับเค้กมา ฉันหิวจะแย่แล้วนะยัยเนยจืด”

“ชิ!”

ฉันเดินไปที่เคาท์เตอร์ก่อนจะวางกระเป๋าลงแล้วเดินไปล้างมือก่อนจะไปทำโกโก้ปั่นให้เพียวระหว่างที่รอมันปั่นก็เดินไปเตรียมเค้กเนยสดแล้วทำไมฉันรู้สึกอยากจะอมยิ้มตลอดเวลาเลยวะเนี่ยระหว่างนั้นพี่เอ้ก็เดินออกมาพอดี

“หวัดดีครับพี่เอ้ ^^”

“อ้าว!หายไปไหนมาตั้งหลายวันล่ะเพียวพวกพี่หล่ะบ่นถึงกันทุกวันเลย”

“แหะๆ~แบบว่าไม่ค่อยสะดวกน่ะครับ”

“ทำไม!แฟนนายกักตัวไว้ไม่ให้มาไง?!”

ฉันตะโกนถามผ่านเคาท์เตอร์ไปทันที ดีนะ!ที่ตอนนี้คนในร้านไม่ค่อยเยอะ

“ฉันกลัวมากวนเวลาง้องอนของเธอกับแฟนเก่าของเธอมากกว่า!”

เพียวตะโกนตอบกลับมาทันที

“อะแฮ่ม!อย่าหึงกันและกันจนออกนอกหน้าสิจ๊ะน้องๆ ^O^”

พี่เอ้พูดแทรกขึ้นมาทันที แต่หะ!หึง...=O=/// ฉันหันไปมองเพียวปรากฎว่าอีตานั่นกลับหลบตาฉันซะอย่างงั้น

ระหว่างนั้นโกโก้ปั่นกับเค้กเนยสดก็เสร็จพร้อมเสิร์ฟพอดี ฉันเดินถือไปวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินออกมาแต่อีตาบ้านั่นกลับดึงแขนฉันให้นั่งลงด้วยกัน

“อะไร?”

ฉันถามออกไปทันที

“เป็นไงบ้าง?”

“อะไรคือเป็นไงบ้าง?”

“สบายดีไหม?”

“เฮ๊ย!ผีสิงหรือไงถึงพูดจาแสดงถึงความเป็นห่วงแบบนี้เนี่ย”

“ก็ฉันไม่ได้มาตั้งหลายวัน...ก็เลยอยากรู้ว่าเธอสบายดีหรือเปล่า?”

“อ้อ~ก็...ไม่ค่อยดีหรอก”

“หือ?”

“เหงาปาก!”

“หืม?”

“ก...ก็นายไม่ยอมมา-////-ฉันก็เลย...ง...เหงา!เออๆๆ!ช่างเหอะ! ฉันไปทำงานต่อดีกว่าลูกค้าเริ่มมาแล้ว”

“เดี๋ยว...”

“อะไรอีกเนี่ย?!”

“ไปเดินเล่นกัน มีสวนสาธารณะอยู่แถวๆนี้ ฉันรู้จัก”

“เดินเล่น?”

“อือ -_-//”

“อ...เอ่อ...อืม!ก็ได้”

ฉันหันไปบอกพี่เอ้ไว้ก่อนเดี๋ยวแม่กลับมาไม่เจอจะโดนดุเอาได้ -.,-

“พี่เอ้!ฝากบอกแม่ด้วยนะคะว่าเนยไปข้างนอกแป๊บนึง เอ่อ...ก็ไปกับเพียวเนี่ยแหละ -////-”

“อุ๊ย!โอเคๆเลยจ้ะ  เพียว...อย่าสวีทกันจนลืมเวลาล่ะรีบพาเนยมาส่งเร็วๆนะจ๊ะ~หุหุ~”

“ครับ”

อีตานี่ก็บ้าไปรับคำพี่เอ้ -_-;//

สักพักหนึ่งเพียวก็พาฉันเดินออกมานอกร้านแต่ยังไม่ทันพ้นเขตร้าน Love Café ดีคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้าที่สุดก็โผล่มาจนได้...พี่ไนท์ -_-^^

“จะไปไหนเหรอเนย?”

ยังจะมาถามราวกับว่าเราเป็นคนรู้จักกันอีก ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะคว้ามือเพียวแล้วเดินออกมาทันที

“ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับเนย?!”

แต่พี่ไนท์ก็ยังเดินมาดักหน้าฉันก่อนจะถามเสียงแข็ง  เหอะ~ฉันต้องบอกด้วยเหรอไง?

“นี่!นายเป็นอะไรกับเนย?”

คราวนี้พี่ไนท์หันไปถามเพียวบ้าง เป็นอะไร...ฉันกับเพียวเป็นอะไรกัน...เออ..ให้ตาย!ทำไมฉันเองก็ตอบไม่ได้นะ

“เขาจะเป็นอะไรกับเนยก็ไม่เกี่ยวกับพี่ไนท์หรอก ไปเหอะเพียว!”

ฉันบอกแทนเพียวก่อนจะดึงมือเพียวให้เดินตามมาแต่พี่ไนท์ก็ยังดึงดัน

“เพียว? เนยเคยเอ่ยชื่อมันนี่ วันนั้นที่พี่มาที่ร้าน”

“เนยจะทำอะไรก็เรื่องของเนยเหอะพี่ไนท์ พี่ไนท์ไปให้พ้นๆหน้าเนยได้ไหม เนยไม่อยากเห็นหน้าพี่ไนท์!”

“แต่เมื่อก่อน...”

“นั่นมันเมื่อก่อน!ตอนนี้เนยอยู่กับปัจจุบัน พี่ไนท์กลับไปหาผู้หญิงของพี่ไนท์เหอะ”

“ตอนนี้พี่ไม่มีใคร”

“แล้วพี่ก็เลยกลับมาหาเนยเพราะเหงาใช่หรือเปล่า?”

“.....”

ความเงียบคงเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันตัดสินใจได้แล้วว่าไม่ควรจะกลับไปคืนดีกับเขา เขามันเลว...เลวจริงๆเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันนะที่จะกลับมาหาก็เมื่อไม่มีใคร...

พอพี่ไนท์ยังไม่พูดอะไรฉันกับเพียวก็เลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ผ่านไปไม่นานเพียวก็พาฉันมานั่งที่สวนสาธารณะที่ไม่ไกลจากร้านของฉัน

“เป็นอะไรเงียบไปเลย?”

ฉันเอ่ยปากถามเพียวเพราะว่าอยู่ๆเขาก็เงียบไป...

“เธอ...ไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นจริงๆหรือเปล่า ฉันหมายความว่าเธอลืมเขาแล้วจริงๆหรือเปล่า...?”

“ฉัน...”

“ฉันว่ามันจะเป็นการทรมานตัวเองซะเปล่าๆนะเนยถ้าเธอยังรักเขาแต่เธอกลับทำเป็น...”

“ไม่!ฉันลืมเขาไปหมดแล้ว โอเค!ฉันยอมรับว่ามันก็มีบางเวลาที่ฉันยังคิดถึงเขา แต่พอได้ฟังคำเตือนจากคนรอบข้างประกอบกับความเงียบที่มาเป็นคำตอบที่ฉันถามเขาว่าเขากำลับมาหาฉันเพราะเหงาใช่หรือเปล่า การตัดสินใจที่ว่าฉันไม่ควรกลับไปคืนดีกับเขามันก็ชัดเจนและแน่นอนขึ้นมาทันทีเลย”

“เธอคงจะรักเขามาก”

“เคย...แค่เคยรัก พูดให้ถูกต้องด้วยนะคะคุณเพียว ^_^”

“^_^”

“นายยิ้มอะไร?”

“ฉันเปล่ายิ้มซักหน่อยยัยเนยจืด”

“เมื่อไหร่นายจะเรียกชื่อฉันให้มันดีๆซักทีนะ ฉันชื่อเนยหวาน ไม่ใช่เนยจืด เนยหวานๆๆๆๆน่ะฟังชัดมั๊ยยะ?!”

“.....”

“O//O”

...ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่าฉัน...ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับหน้าของเพียวมากไปแล้ว แต่ให้ตาย!ฉันถอนสายตาออกจากเขาไม่ได้เลย แล้วเพียว...ก็ไม่ได้ถอนสายตาไปจากฉันเช่นกัน...

“เอ่อ...ฉันว่า...”

ฉันพยายามจะทำลายความเงียบด้วยการพูดขึ้นมาแต่ก็ถูกแทรกไปด้วยเสียงของเพียวซะก่อน...และคำพูดของเขามันทำให้ฉันตกใจมาก

“คบกันนะเนยหวาน”

“O//O?”

“.....”

“นายว่าไงนะ?”

“ฉันบอกว่า...เรามาคบกันเถอะ”

“เอ่อ...ก็นี่ไงทุกวันนี้เราก็คบกันอยู่ไง...ฮะๆ~ =O=//”

มุขมันไม่ตลกเลย -_-;^//

“ฉันหมายถึงว่า...เป็น...เอ่อ...เป็นแฟนกันน่ะ -_-///”

“คือ...”

“แต่ถ้าเธอไม่ได้ชอบฉันก็...”

“โอเคๆ~ตกลง”

อุ๊ย!ปากไปไวกว่าความคิดอีกแล้วฉัน -_-;;//

“จริงน่ะ?”

“อือ -/////-”

“^_^”

“นี่!นายชอบฉันตอนไหนอ่ะเพียว?”

“อยากรู้จริงอ่ะ?”

“ใช่”

“ตั้งแต่แรกที่เจอเธอ”

“แหวะ!อย่ามาเว่อร์”

“เอ้า!จริงๆนะ ฉันปิ๊งเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว ก็เธอจำไม่ได้เหรอไงว่าตอนเธอมารับออเดอร์ไปแล้วพอฉันเห็นหน้าเธอฉันก็ชะงักไปน่ะ”

“นั่นคืออาการปิ๊งของนายเหรอไงน่ะ ฉันคิดว่านายตกใจหน้าฉันซะอีก -_-^^”

“ตอนแรกว่าจะจีบเธอแบบเป็นเรื่องเป็นราวอะแหละ แต่ดันมามีเรื่องเค้กซะก่อนฉันก็เลยเซ็งไปตามระเบียบเพราะดูเหมือนตอนนั้นเธอจะเกลียดฉันมากๆเลย ตอนพี่เอ้มารับออเดอร์ต่อฉันอุตส่าห์แอบถามว่าเธอชื่ออะไรพอรู้ว่าเธอชื่อเนยหวาน ฉันก็เลยเปลี่ยนจากบราวนี่เป็นเค้กเนยสดไปทันทีเลย”

“เกี่ยวอะไรกัน?”

“ก็มันมีชื่อเธอในนั้นนี่”

“แหวะ!เว่อร์ ^.^//”

ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่ฉันกลับหุบยิ้มไม่ได้เลย

“เว่อร์แล้วชอบมั๊ยล่ะ?”

“ชอบ!”

“ฮะๆ~ยัยบ๊องเอ๊ย!”

“อืมม์...กลับร้านกันเหอะเพียว”

“อืมๆ”

เพียวคว้ามือฉันไปจับก่อนจะพาฉันเดินออกมาคู่กัน ตอนแรกก็ว่าจะชักมือออกอะนะ แต่ว่า...มันก็อุ่นดี ^//^

และด้วยความที่สวนสาธารณะที่ว่าไม่ได้ไกลจากร้านมากนัก พักเดียวฉันกับเพียวก็เดินมาถึง

เราเดินเข้าไปในร้าน ตอนนี้ยังไม่มีค่อยมีลูกค้ามากเท่าไหร่แฮะ ดูเหมือนว่าแม่ก็ยังไม่กลับมาด้วย

“หายไปไหนกันมาจ๊ะเด็กๆ...เอ๊ะ...!?”

พี่เอ้ทักขึ้นมายิ้มๆ ก่อนจะมองมาที่มือของฉันกับเพียวที่จับกันไว้...

“เอ...มีเรื่องดีๆอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะคุณลูกค้าวีไอพี”

พี่เอ้หันไปถามเพียวที่ก็ยืนอมยิ้มอยู่

“ผมไม่ใช่คุณลูกค้าวีไอพีแล้วซะหน่อยนะพี่เอ้ ผมเป็นแฟนคุณลูกเจ้าของร้านแล้วตะหาก ^_^”

“หะ...นี่หมายความว่า...?”

พี่เอ้มองหน้าฉันกับเพียวสลับกันไปมาก่อนจะยิ้มขำๆขึ้น

“ลงตัวซะทีนะหนูๆ ยินดีด้วย! ^_^”

พี่เอ้บอกก่อนจะยิ้มให้ฉันอีกครั้งหนึ่ง

ฉันหันมายิ้มให้เพียวแล้วหันไปมองป้ายร้าน Love Café อีกครั้งก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง ตลกดีเหมือนกันนะ

ที่ร้านคอฟฟี่ช๊อฟเล็กๆร้านนี้จะทำให้ฉันได้มีความรัก

แถมเป็นความรักที่แสนหวานอีกด้วย...^O^//